Τέτοια ώρα τότε:

Μεσάνυχτα 13 Σεπτεμβρίου 1986: προσπαθούμε να κοιμηθούμε στο αυτοκίνητο που είναι παρκαρισμένο στην αγορά της πόλης. Από τα μεγάφωνα ενός αυτοκινήτου του δήμου γίνονται εκκλήσεις για τους βαριά αρρώστους και τις εγκύους ώστε να μεταφερθούν στο πλοίο. Ακόμη ακούω τη φωνή από το μεγάφωνο και πότε πότε του Σταύρου Μπένου σπαρακτική να δίνει κουράγιο. Θεέ μου σα να είναι χθές. Οι γονείς να μη κοιμούνται και εμείς τα παιδιά να κοιταζόμαστε στα μάτια καθώς ακούγαμε σκόρπιες φράσεις των γονιών μας "Αύριο θα πάμε εκεί όχι εκεί".... Το αύριο αβέβαιο και τη Δευτέρα ήρθε το μεγάλο χτύπημα. Ο θείος μου και ο πατέρας μου θα σωθούν από θαύμα όταν ένα μπαλκόνι θα πέσει πίσω τους στη Φαρών. Και τότε η μεγάλη απόφαση Φεύγουμε για τη Μάδαινα....
"Ημέρες μνήμης του σεισμού της Καλαμάτας"

Επιμέλεια: Γιάννης Λάσκαρης.

Καλαμάτα 1986: αναμνήσεις από το μεγάλο σεισμό. 0ι πρώτες σκηνές που θα αποτελέσουν τις τάξεις μας για αρχή μέχρι να έρθουν τα λυόμενα.

Έχουμε εγκατασταθεί στα λυόμενα σχολεία στο τέταρτο γυμνάσιο κάτω από το ποτάμι λίγο πριν τα κτήρια της σημερινής ΔΕΗ. Θυμάμαι το δήμαρχο της πόλης Σταύρο Μπένο να μας επισκέπτεται παρκάροντας δίπλα από το «σχολείο» το λευκό σκαραβαίο και να συζητά τα προβλήματα με τα μαθητικά συμβούλια. Και η παρουσία του δημάρχου εκεί αλλά και ο σκαραβαίος έμειναν στη μνήμη. Βέβαια στα λυόμενα μείναμε έξι ολόκληρα χρόνια και δε ξέρω ο δήμαρχος πότε άλλαξε αμάξι μα σίγουρα στα δύσκολα έδωσε το παρόν…

Κρίμα που η πόλη δημιούργησε αυτό το ψυχρό μνημείο αναφορά για τους σεισμούς της Καλαμάτας. Δεν είναι μόνο η θέση αλλά και ο τρόπος σκέψης. Μια βιαστική αναφορά στους σεισμούς όπως το βλέμμα των διερχομένων οδηγών από το σημείο. Σα να μην έγινε σα να θέλουμε να ξεχάσουμε ίσως τα θύματα ίσως τους "ήρωες" εκείνης της εποχής γιατί δε μπορούμε να αναμετρηθούμε μαζί τους.

Μνήμες από τους σεισμούς της Καλαμάτας (1986):Μια υποσημείωση για το ρόλο των γειτονικών χωριών και τη πόλης της Μεσσήνης την εποχή της κατάρρευσης της Καλαμάτας. Τόσο η πόλη της Μεσσήνης όσο και τα χωριά σε μεγάλη ακτίνα από τη πρωτεύουσα στήριξαν τους πληγωμένους καλαματιανούς. Αρκετοί από εμάς φιλοξενήθηκαν σε χωριά αλλά και στη πόλη της Μεσσήνης. Οι κάτοικοι τους, αντιμετώπισαν με ανοχή και αγάπη τους «εσωτερικούς μετανάστες» της Μεσσηνίας. Πολλά παιδιά φοίτησαν σε σχολεία της Μεσσήνης και άλλων χωριών, έστω για να μη χαθεί η επαφή μέχρι να μπει μια σειρά. Δεν υπήρξε εκμετάλλευση και θυμάμαι πως η επαρχία στήριξε πολλούς επαγγελματίες από τη Καλαμάτα ακόμη και παραχωρώντας αποθηκευτικούς χώρους. Μη ξεχνάμε η Καλαμάτα είχε «βουλιάξει».